Ανικανοποίητη η ψυχή
δεν χορταίνει με τα λίγα πια.
Θέλει κι άλλα
κι αχόρταγα αποζητά αυτόν που θα τα δώσει.
Αυτόν που τη χούφτα του θα γύρει μπρος στα διψασμένα χείλη.
Να πιει,να δροσιστεί,να ξεδιψάσει.
Να μην νιώθει πια μισή,κενή...
Εκεινή που λαχταρά στο κορμί ένα χάδι τρυφερό
ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο να λέει
"εδώ είμαι,μη φοβάσαι,δεν είσαι μόνη σου".
Εκείνη που λαχταρά στην ψυχή βάλσαμο
μια μικρή δόση αγάπης που με τον καιρό θα μεγαλώνει και θα λέει
"κοίτα με,δεν είμαι πια μικρή,μεγάλωσε η αγάπη κι ο κόσμος έγινε πλατύς κι απέραντος".
Αποκούμπι του έρωτα,
σανίδα σωτηρίας της τρικυμίας του πάθους,
λιμάνι απάνεμο στον κατάπλου της αγάπης.
Φάρος και πυξίδα στο όνειρο,
μην χασει την πορεία του και μπερδευτεί....
Ε.Φ. 4/04/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου