Συνέντευξη στην Άννα Λουράντου για το περιοδικό "Είμαστε γυναίκες"



1)Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Κρήτη σε πολύτεκνη οικογένεια. Πείτε μας λίγα λόγια για την οικογένεια σας και τον τρόπο που μεγαλώσατε.

1) Γεννήθηκα στη Σητεία της Κρήτης το 1976 και ήμουν η πρωτότοκη από τα τέσσερα αδέρφια. Οι γονείς μου για να μπορέσουν ν’ ανταπεξέλθουν στα έξοδα μιας πολυμελούς οικογενείας αναγκάζονταν να δουλεύουν πολλές ώρες κάθε μέρα. Έτσι εγώ επωμίστηκα την ευθύνη να προσέχω τα μικρότερα αδέρφια μου, ευθύνη η οποία με ωρίμασε πρόωρα. Παρόλο που μεγάλωσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και μέσα στις δυσκολίες μιας φτωχής πολύτεκνης οικογένειας, τα όνειρά μου δεν περιορίστηκαν, αντιθέτως μου έδιναν διέξοδο φυγής να πετώ σε κόσμους μακρινούς. Αυτό με έκανε για τους συντοπίτες μου “το κορίτσι από άλλο πλανήτη” για τον τρόπο που έβλεπα τη ζωή. Η δική μου “οπτική γωνία” διέφερε παρασάγγας από των υπολοίπων, γεγονός το οποίο γινόταν μη αποδεκτό στη μικρή επαρχιακή μας κοινωνία ακόμα και από τους γονείς μου.

*

2)Πως ήταν η Ειρήνη σαν παιδί και τι όνειρα είχε για το μέλλον;

2) Ανέκαθεν  έκρυβα μέσα μου μια σπίθα έτοιμη να φουντώσει και να γίνει φλόγα ικανή να με κάνει να πετάξω. Δυστυχώς όμως η πίεση που δεχόμουν από τον κοινωνικό μου περίγυρο για τα όνειρα και τις απόψεις μου με ανάγκασαν από μικρή να κρύψω αυτή τη σπίθα σ’ ένα μικρό κουτάκι μέσα στην ψυχή μου και να συμβιβαστώ με τις κοινωνικές επιταγές και τα θέλω των ανθρώπων γύρω μου. Χωρίς να το καταλάβω έγινα το παιδί και αργότερα η γυναίκα που πάντα έλεγα ναι σε όλους γιατί δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει. Το όχι ήταν μια απαγορευμένη λέξη, μπορούσα μόνο να την εκστομίζω μόνο στις εθνικές επετείους. Άργησα να καταλάβω τη δύναμη της σπίθας που έκρυβα μέσα μου και να βρω το θάρρος να πιάσω τη ζωή από τα μαλλιά. Όταν ξύπνησα και βρήκα την δύναμη εξέπληξα ακόμα κι εμένα την ίδια. Όλες αυτές οι ευθύνες που είχα αναλάβει αν παιδί είναι κάτι που με κάνει να ευχαριστώ τελικά τους γονείς μου γιατί έμαθα να πατάω γερά στα πόδια μου. η έκρηξη αυτή ανεξαρτησίας έγινε σταδιακά. Το πρώτο βήμα ήταν η οικονομική ανεξαρτητοποίηση, άρχισα να δουλεύω στις διακοπές από το σχολείο, ως πωλήτρια και ως baby sitter, αργότερα και θέλοντας ακόμα μεγαλύτερη οικονομική ανεξαρτησία, άνοιξα την δικιά μου επιχείρηση την οποία και κράτησα 8 χρόνια.
*

3) Στη πορεία της ζωής σας προκύπτει ένας γάμος, δύο παιδιά και μετά από λίγο καιρό και ένα διαζύγιο. Πως βιώσατε τη διαδικασία του διαζυγίου;

3) Παντρεύτηκα τον πρώτο μου σύζυγο στα 25 μου κι απέκτησα δύο υπέροχα αγόρια. Ο γάμος αυτός πέρασε από πολλές συμπληγάδες και κατέληξε σε ένα επεισοδιακό διαζύγιο. Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες και παρόλο που ήταν καθαρά δική μου η τελική απόφαση, ομολογώ ότι το βίωσα σαν έναν μικρό θάνατο. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν και δυο παιδιά που δεν ξέρεις πως θα το αντιμετωπίσουν. Γιατί πιστέψτε με όσο κι αν έχεις καλή θέληση, τα παιδιά έχουν την δική τους λογική και κρίση. Ποτέ δεν είναι εύκολο όταν τελειώνει κάτι τόσο επώδυνα να χαμογελάς κι ας ξέρεις ότι προχωράς για το καλύτερο. Άλλωστε το «καλύτερο» ομολογώ ότι το ήξερα μέσα μου ότι θα συνέβαινε κι αυτό αποδείχτηκε στα χρόνια που πέρασαν και στο αποτέλεσμα που έχει ως σήμερα η ζωή μου.

*

4)Χρειάστηκε να κάνετε προσωπικές θυσίες για να μεγαλώσετε τους δύο γιούς σας; Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα που έχει ήδη δημιουργήσει τις υποχρεώσεις μιας οικογένειας, να προσπαθεί να «σταθεί» επαγγελματικά πολλές φορές ξεκινώντας από το μηδέν;


4)Η οικονομική μου ανεξαρτησία θυσιάστηκε στο βωμό της ανατροφής των παιδιών, αναγκάστηκα να πουλήσω την επιχείρηση, γιατί έτρωγε τις περισσότερες ώρες της ημέρας και της νύχτας, και δεν μου επέτρεπε να ασχολούμαι με τα παιδιά και το σπίτι όσο ήθελα, όσο είχα ανάγκη ως γυναίκα και όσο τα παιδιά με είχαν ανάγκη ως μητέρα. Θεωρώ ότι δεν υπήρξα και δεν θα γίνω ποτέ γυναίκα καριέρας, παρ’ όλες τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες ακόμα και σήμερα η οικογένεια είναι για μένα το Α και το Ω της ζωής μου.
Οι στερήσεις, το καθημερινό και μόνιμο τρέξιμο για μια μάνα δεν έχει να κάνει με το αν είναι παντρεμένη ή όχι, αν έχει ή όχι κάποιο σύντροφο πλάι της αφού ως επί το πλείστον το μεγαλύτερο μέρος της ανατροφής τους το επωμίζεται εκείνη. Κάθε γυναίκα και μάνα καταλαβαίνει απόλυτα τι εννοώ.

*

5)Αποφασίζετε να φύγετε από την Κρήτη και μαζί με τα παιδιά σας να έρθετε στην Αθήνα για να ξεκινήσετε τη ζωή σας από την αρχή. Δύσκολο; Εύκολο; Ποια ήταν τα συναισθήματα σας;

5) Παρότι η αρχική μου απόφαση ήταν να παραμείνω στην Κρήτη έτσι ώστε τα παιδιά μου να μπορούν να έχουν μεγαλύτερη επικοινωνία με τον πρώην σύζυγό μου και τους συγγενείς τους εκεί, δυστυχώς δέχτηκα μεγάλο πόλεμο, οικονομικό και ψυχολογικό με σκοπό να κάμψουν την απόφασή μου. Αποκορύφωμα αυτών ήταν η σωματική βία η οποία με ανάγκασε να αναθεωρήσω την αρχική μου απόφαση και να οδηγηθώ σε μια φυγή προς την Αθήνα, γεγονός που κατακρίθηκε και χλευάστηκε γιατί κανείς ούτε καν οι γονείς μου δεν πίστευαν ότι θα τα κατάφερνα  …μια γυναίκα μόνη… η τύχη όμως ήταν με το μέρος μου, βρήκα αμέσως δουλειά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινε με ευκολία αλλά αντιθέτως με πολύ κόπο και ψάξιμο. Όπως και σχολεία για τα παιδιά γιατί ήταν μέσα Οκτωβρίου αλλά παρόλα αυτά η προσαρμογή δεν άργησε να γίνει και να δημιουργήσουμε τη χαρά και την ευτυχία μας από την αρχή.

*

6)Ποια είναι η σημερινή σας οικογενειακή κατάσταση?

6) Με τον πρώτο μου σύζυγο παντρεύτηκα από έρωτα, το θυελλώδες διαζύγιο μαζί του με οδήγησε σε μια συναισθηματική απογοήτευση που με έκανε να νιώθω ότι έχω κλείσει ως γυναίκα και μου δημιούργησε άρνηση απέναντι στα συναισθήματα που δεχόμουν. Όμως ποτέ μη λες ποτέ. Μέσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες που ακολούθησαν, γνώρισα τον σύντροφο που έχω μέχρι και σήμερα δίπλα μου. Ένας άνθρωπος που με σέβεται, με εκτιμά και ξέρει να με αγαπάει αληθινά. Όχι μόνο εμένα. Αγαπάει, μεγαλώνει και λατρεύει τα παιδιά μου σαν δικά του όπως κι εκείνα άλλωστε τον αγαπούν “σαν μπαμπά”. Αυτό για μένα είναι μεγάλη τύχη, επιτυχία και ευτυχία.
Ένα μεγάλο μέρος από αυτό που είμαι σήμερα το οφείλω σ’ εκείνον που πίστεψε τόσο πολύ σ’ εμένα και με παρότρυνε για πολλά από τα βήματα που έκανα.
Μαζί του γέννησα το τρίτο μου παιδί, μια υπέροχη κόρη και τώρα περιμένω με μεγάλη χαρά κι αγωνία τον ερχομό του τέταρτου παιδιού μας! Δοξάζω καθημερινά τον Θεό για την οικογένεια που μου έδωσε. Έχω βρει τις ισορροπίες που έψαχνα στη ζωή μου, απέκτησα τη δύναμη της πραγματοποίησης των ονείρων μου, έχω αποκτήσει την ηρεμία που επιθυμούσα και νιώθω πραγματικά ευλογημένη για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου.

*

7) Και φτάνουμε στο όνειρό σας. Τη συγγραφή του βιβλίου σας “Η αγάπη που άνθισε στη ψυχή μου” εκδόσεις Δυάς. Πόσο κατάθεση ψυχής είναι η συγγραφή του και τι έπεται;


7) Είναι ένα από τα όνειρά μου που πραγματοποιείται άμεσα  και θα κυκλοφορήσει στις αρχές του Ιουνίου του 2011 από την Εκδοτική Δυάς. Ένα εγχείρημα που για μένα προσωπικά χρειαζόταν μεγάλο θάρρος με τα ψυχικά τραύματα που είχα μέσα μου. Το βιβλίο μου θ’ αγγίξει πολλές γυναικείες ψυχές…
Υπάρχουν μέσα δικές μου ιστορίες αλλά και άλλων γυναικών που βίωσαν δυσκολίες σ’ ένα θέμα που ακόμα και σήμερα είναι ταμπού ειδικά στην επαρχία. Στο διαζύγιο η γυναίκα κατακεραυνώνεται απ’ όλους και θεωρείται η μόνη ένοχη. Ο άντρας έχει πλεονεκτική θέση στις μικρές κοινωνίες. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα -όχι μόνο στην επαρχία- υπάρχουν πολλές γυναίκες που ανέχονται παρόμοιες καταστάσεις, όπως, σωματική και ψυχολογική βία, ενδοοικογενειακή και μη, αισθήματα κατωτερότητας, μείωση αυτοεκτίμησης και του πλέον ισοπεδωτικού συναισθήματος (καλά να πάθω, εγώ φταίω) με τον άντρα να έχει τον τελευταίο λόγο σε μια σχέση και η γυναίκα να είναι απλά ένα βάρος που πρέπει να την ανέχονται.
Η γυναίκα στη σημερινή κοινωνία επωμίζεται πολλαπλούς ρόλους που πρέπει να τους φέρει εις πέρας κι αν δεν το καταφέρει, αποκαλείται άχρηστη κι ανίκανη κάτι που όχι απλά ρίχνει το ηθικό της αλλά είναι το ξεκίνημα δυστυχώς για να το πιστέψει κι εκείνη. Προς Θεού, δεν λέω ότι είναι συχνό φαινόμενο, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλό μας, υπάρχουν γυναίκες που μπερδεύουν την αντοχή με την ανοχή και τη δύναμη με τον φόβο. Δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους σε γυναίκες και άντρες, δεν μ’ αρέσει να φορτώνω ρόλους των μεν, στους δε. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τα πάντα. Για μένα ο άνθρωπος δεν διαχωρίζεται από το φύλο του. Το δικαίωμα στην ελπίδα, στη ζωή και στο χαμόγελο είναι αναφαίρετο δικαίωμά του καθενός μας.
Οπότε συνοψίζοντας στο βιβλίο μου δεν κάνω απλά την δική μου κατάθεση ψυχής αλλά την κατάθεση ψυχής χιλιάδων γυναικών που είτε βίωσαν παρόμοιες καταστάσεις, είτε όχι, θα γίνουν ένα με τους ήρωες. Είμαι σίγουρη ότι όλες οι γυναίκες αλλά και πολλοί άντρες, θα βρουν εκεί μέσα κομματάκια από τη ζωή και την ψυχή τους.
Ήδη βρίσκομαι κοντά στην ολοκλήρωση του δεύτερου βιβλίου μου με τίτλο “Βιασμός ενός αγγέλου” το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει με το νέο έτος. Πραγματεύεται την αληθινή ιστορία μίας κοπέλας που οι λάθος αποφάσεις και οι λάθος άνθρωποι στη ζωή της την οδήγησαν να καταλήξει στα στέκια της παρακμής, μέσα στα μισογκρεμισμένα χαμόσπιτα και στις σκιές που δεν τις είδε ποτέ ο ήλιος. Η ιστορία αυτή θα σας κάνει να ζήσετε την φρίκη της παρακμής σαν να ζούσατε στα Σόδομα την τελευταία τους ημέρα ή μάλλον, την τελευταία τους νύχτα.

*

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ως συγγραφέας για την ευκαιρία που μου δίνεται μέσω αυτής της συνέντευξης να με γνωρίσει περισσότερος κόσμος αλλά και ταυτόχρονα θα ήθελα ως γυναίκα να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ για την δυνατότητα που δίνεται σε εμάς τις γυναίκες να γνωρίσουμε την δύναμή μας μέσω των θεμάτων που παρουσιάζεται.

 Τη συνέντευξη μπορείτε να την δείτε και εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου